Μόρα, βραχνάς, εφιάλτης, μεσονυκτικό πνεύμα: ο τρόμος της νύχτας

Είναι κοινή πεποίθηση σε όλους τους λαούς ότι τη νύχτα, ο κοιμώμενος άνθρωπος μπορεί να έρθει σε επαφή με κακοποιά πνεύματα που τις περισσότερες φορές εκδηλώνονται με την αίσθηση μιας εχθρικής παρουσίας στο δωμάτιο, η οποία πολύ σύντομα μετατρέπεται σε αίσθηση βάρους στο στήθος, με αδυναμία του ανθρώπου να μιλήσει, να κινηθεί, να φωνάξει, με μια λέξη με αδυναμία να αντιδράσει σε αυτό που του συμβαίνει.
Από παλιά το σύνολο αυτών των σωματικών και ψυχολογικών αντιδράσεων αποδόθηκε σε κακόβουλα πνεύματα τα οποία ονομάζονται με διάφορους τρόπους, με συνηθέστερα τα ονόματα-επίθετα Μόρα, βραχνάς, εφιάλτης, μεσονυκτικό πνεύμα. Ο τελευταίος όρος απαντάται στους εξορκισμούς της ορθόδοξης εκκλησίας. Πριν περάσουμε στην εξέταση αυτού του φαινομένου, ας δούμε μια τυπική περιγραφή ενός “θύματος” της “Μόρας”.

Μια περίπτωση Μόρας

“Κοιμόμουν στο κρεβάτι μου όταν ξαφνικά είχα την αίσθηση πως κάποιος ή κάτι είχε εισέλθει στο δωμάτιο. Η παρουσία εκείνη άφηνε την αίσθηση μιας ακατανόητης και απίστευτης μοχθηρίας, ενός κακού που δεν μπορούσα να εξηγήσω ή να καταλάβω. Μέσα σε δευτερόλεπτα προσπάθησα ενστικτωδώς να αντιδράσω με το να σκεπαστώ αλλά ήταν αδύνατο να κινήσω στο ελάχιστο το σώμα μου. Η επόμενη προσπάθειά μου, να πω από μέσα μου μια προσευχή, στέφθηκε επίσης από αποτυχία καθώς δεν ήμουν ικανός ούτε καν να ελέγξω τη σκέψη μου και να βάλω τις λέξεις σε μια σωστή σειρά ή να τις αρθρώσω (στη σκέψη μου φυσικά). Την ίδια στιγμή – κλάσματα δευτερολέπτου είχαν περάσει – ένιωσα ένα βάρος στο στήθος μου, λες και κάποιος άνθρωπος ή κάποιο ζώο να είχαν καθίσει και εμπόδιζαν την αναπνοή μου και τις κινήσεις μου. Φυσικά η αγωνία μου ήταν κορυφωμένη αλλά το χειρότερο από όλα ήταν η αίσθηση ότι δεν μπορούσε κανείς να με βοηθήσει – ήμουν μόνος μου εγώ και εκείνο το πράγμα που είχε τον απόλυτο έλεγχο στο σώμα και στο μυαλό μου – και δεν φαινόταν να μπορεί να χάσει τον αγώνα με τίποτα”.

Μόρα, πνεύμα, υπνική παράλυση

Η παραπάνω αποτελεί μια τυπική διήγηση Μόρας, από αυτές που ο μελετητής μπορεί να αλιεύσει κατά δεκάδες ή και χιλιάδες στη μεταφυσική φιλολογία και σε σχεδόν άπειρες παραλλαγές. Για παράδειγμα, στο προσωπικό μου αρχείο (αλλά και στη φιλολογία που ανέφερα παραπάνω μπορεί να βρει παρόμοια) υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες ο μάρτυρας αναφέρει μεταλλικό ήχο λίγο πριν την εκδήλωση του φαινομένου ή κάποιο βουητό, περίπου όπως κάνει το ρεύμα σε πυλώνες υψηλής τάσης. Σε κάποιες άλλες μαρτυρίες αναφέρεται οπτική επαφή με αυτό το “πλάσμα” και συνήθως περιγράφεται ως “ιπτάμενο πλάσμα”, περίπου σαν πουλί ή ακόμα και σαν μια απροσδιόριστη σκιά που ξεχωρίζει είτε επειδή είναι πιο μαύρη από το σκοτάδι είτε επειδή διαθέτει κόκκινα μάτια είτε και τα δύο παραπάνω. Οι μελετητές ίσως διαφωνήσουν με την τοποθέτηση εκ μέρους μου όλων αυτών στην ίδια κατηγορία αλλά στην ουσία για εμένα δεν έχει σημασία εάν η Μόρα και η περίφημη έρπουσα σκιά ανήκουν σε διαφορετικές “κατηγορίες”. Αφενός δίνω σημασία περισσότερο στην εμπειρία και αφετέρου είμαι της άποψης ότι δεν μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε αυτά τα φαινόμενα κι ακόμα και αν το κάναμε κανείς δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι έχουμε δίκιο. Για να το θέσω διαφορετικά, θα γνωρίζουν ίσως οι αναγνώστες ότι δεν παραδέχονται όλοι τις εννέα αγγελικές ιεραρχίες (άλλοι πχ θεωρούν ότι υπάρχουν πέντε) και δεν συμφωνούν σχετικά με τη σειρά ιεραρχίας (πχ δεν θεωρούν όλοι ότι τα Σεραφείμ είναι η “ανώτερη” τάξη αγγέλων). Για μένα οι κατηγοριοποιήσεις αυτές δεν έχουν ιδιαίτερα πρακτική αξία για τον πολύ κόσμο αλλά ίσως ένα περιορισμένο μόνο φιλολογικό ενδιαφέρον.

Για να επιστρέψουμε λοιπόν στο θέμα μας. Μια προσπάθεια ερμηνείας του ζητήματος περιλαμβάνει την “εξήγηση” μέσω της υπνικής παράλυσης, την οποία δεν θα παραθέσω, καθότι είναι πολύ γνωστή. Θέλω ωστόσο να δηλώσω ότι δεν συμφωνώ με αυτή για λόγους φιλοσοφίας. Και εξηγούμαι. Στον εσωτερισμό το σώμα μας (αυτό που γενικά νοειται ως σώμα, με άλλα λόγια το πυκνό φυσικό) θεωρείται Αυτόματον, με άλλα λόγια δεν θεωρείται ως αρχή αλλά “υπακούει” και αντιδρά μόνο σε ανώτερες παρορμήσεις. Κοινώς, το πυκνό φυσικό σώμα αντιδρά σε ερεθίσματα που προέρχονται από το αιθερικό σώμα. Εάν, λοιπόν, θέλουμε να ερμηνεύσουμε τις αντιδράσεις του πυκνού σώματος δεν πρέπει να θεωρούμε τις αντιδράσεις του ως αίτια αλλά ως αποτελέσματα. Δηλαδή, για τον εσωτερισμό, το οικοδόμημα της δυτικής ιατρικής ότι αρκούν οι παρατηρήσεις και ερμηνείες των σωματικών φαινομένων για να εξηγήσουν τόσο τη λειτουργία όσο και τη δυσλειτουργία του σώματος, δεν είναι στέρεο. Δέχονται ότι η δυσλειτουργία σε ένα όργανο, έναν αδένα, προέρχεται από το αιθερικό και αποτελεί αποτέλεσμα αυτής της αιθερικής επίδρασης. Όμως δεν θα αναλωθούμε στην επεξήγηση της εσωτερικής θεραπευτικής σε αυτό το κείμενο, άλλος είναι ο σκοπός μας. Θεωρώ ότι η υπνική παράλυση, όπως περιγράφεται, δεν είναι το αίτιο της Μόρας αλλά το σωματικό της αποτέλεσμα. Ποιό, άραγε λοιπόν να είναι το αίτιό της;


πηγή : http://fadasmata.wordpress.com

ΨΥΧΟΜΕΤΡΙΑ

 
Ένα μενταγιόν, ένα ρολόι, ένα κομμάτι ύφασμα, μια τούφα μαλλιά, οποιοδήποτε αντικείμενο μπορεί να μας πει πολλά, με λεπτομέρειες, για την εικόνα, το χαρακτήρα, τα συναισθήματα και πλήθος άλ­λες πληροφορίες γι’ αυτόν που το κατέχει ή το χρησιμοποιεί. Ίσως ακούγεται μαγικό ή παράλογο, αλλά δεν είναι.

Η ψυχομετρία είναι ο τρόπος και η μέθοδος να κάνουμε τα αντικείμενα να μας μιλήσουν. Μέσω αυ­τής μπορούμε να αντλήσουμε πληροφορίες για την ιστορία ενός αντικειμένου αλλά και των ανθρώ­πων και των γεγονότων που συνδέονται με αυτό. Ένα διαισθητικό ή απλώς ευαίσθητο άτομο μπορεί να κρατήσει για λίγα δευτερόλεπτα το ρολόι κάποιου κι απ’ αυτό να πει όσα έχει βιώσει ο χρήστης ή o κάτοχός του πριν και αφού έχει αρχίσει να το φοράει. Αλλά και ο καθένας, αν βρεθεί σε μια συγκε­κριμένη κατάσταση χαλάρωσης, είναι δυνατόν να έχει παρόμοιο αποτέλεσμα. Δεν πρόκειται για πρόγνωση, τηλεπάθεια ή μαντεία. Βέβαια, η έκτη αίσθηση παίζει μεγάλο ρόλο. Πρέπει να μπορούμε να “πιάσουμε” τις δονήσεις που εκπέμπει το αντικείμενο, αφού συντονιστούμε μ’ αυτές, και να τις αποκωδικοποιήσουμε σωστά.
Μία παραπλήσια ικανότητα είναι και η ραδιαισθησiα: πρόκειται για άτομα εξαιρετικά ευαίσθητα στην ανίχνευση ακτινοβολιών από οποιαδήποτε ζωντανή ή αδρανή πηγή. Η ραδιαισθησία έχει εφαρμοστεί από τις αρχές του 20ού αιώνα στη διάγνωση ασθενειών, ενώ την έχουν χρησιμοποιήσει και για την ανεύρεση χαμένων θησαυρών, νερού (ραβδοσκοπία), πετρελαίου, σπάνιων μετάλλων και ορυκτών.

Εκπληκτικά πειράματα

Η ψυχομετρία έχει γίνει αντικείμενο πολλών πειραμάτων σε επιστημονικά εργαστήρια και σε εται­ρείες ψυχικών ερευνών. Πειραματικά εφαρμόσθηκε μάλιστα και στην αρχαιολογία. Πειράματα ψυχο­μετρίας, σε πιο εξελιγμένη μορφή, έχουν γίνει κατά καιρούς και για στρατιωτικούς σκοπούς όπως για τον εντοπισμό υποβρυχίων που δεν πιάνονται από ηλεκτρονυcό μηχανήματα.

Πώς ένιωθαν οι δεινόσαυροι;

Τα πρώτα πειράματα διεξήχθησαν τον περασμένο αιώνα από τον καθηγητή Γεωλογίας Ντέντον, ο οποίος πρώτος χρησιμοποίησε και τον όρο αυτό για το φαινόμενο. 0 καθηγητής Ντέντον έκανε εξα­ντλητικές σειρές πειραμάτων με τη βοήθεια της αδελφής του Αν Ντέντον Κριντζ. Ανακάλυψε ότι, αν εκείνη ακουμπούσε ένα γεωλογικό αντικείμενο π.χ. μια πέτρα στο μέτωπό της ή αν το κρατούσε στο χέρι της, έστω και αν ήταν προσεκτικά τυλιγμένο έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να μαντέψει από την εμφάνισή του περί τίνος πρόκειται, μπορούσε να αποκτήσει, μέσω έντονων εικόνων που έβλεπε, ορισμένες γνώσεις για την ιστορία του συγκεκριμένου αντικειμένου.
Σε κάποιο πείραμα ψυχομετρικό αντικείμενο ήταν ένα κομμάτι δοντιού ενός προϊστορικού μαστόδο­ντος. Κρατώντας το στο χέρι της η κ. Ντέντον άρχισε να αφηγείται: “Αισθάνομαι να είμαι ένα τερα­τώδες ζώο με γερά πόδια, άχαρο κεφάλι και κολοσσιαίο σώμα. Πηγαίνω στην όχθη ενός ρηχού πο­ταμού για να πιω νερό. Οι μασέλες μου είναι τόσο χονδροειδείς, που δεν μπορώ να μιλήσω και αι­σθάνομαι ότι περπατώ στα τέσσερα πόδια. Ακούω βρυχηθμούς από το δάσος και αισθάνομαι την ανάγκη να απαντήσω. Τα αφτιά μου είναι τεράστια και, όταν κουνώ το κεφάλι μου, χτυπάνε στο πρόσωπό μου. Εκεί κοντά βρίσκονται και άλλοι όμοιοί μου, αλλά πολύ πιο γέροι από μένα. Αισθάνο­μαι πολύ άχαρα να μιλάω μ’ αυτές τις βαριές μασέλες σκούρου χρώματος. Βλέπω έναν όμοιο μου, πολύ γέρο, με μακριά ποδιά, που μόλις καταφέρνει να κουνηθεί και διακρίνω πολλούς άλλους νέους. Είμαστε ένα κοπάδι. Αισθάνομαι ότι μπορώ να κουνάω το πάνω χείλος με παράξενο τρόπο, γιατί το γυρίζω προς τα πάνω. Είναι τόσο παράξενο που μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο! Εδώ κοντά είναι ένα φυτά πιο ψηλό απ’ το κεφάλι μου, με βλαστό χοντρό σαν το μπράτσο μου, πολύ χυμώδες, γλυκό και τρυφερό. Η γεύση του μοιάζει με το πράσινο στάχυ, αλλά είναι πιο γλυκά”. Σε ερώτηση του καθηγητή Ντέντον αν αυτή η γεύση θα άρεσε σε ένα ανθρώπινο ον, με μια γκριμάτσα που φανέρωνε δυσαρέ­σκεια, η γυναίκα απάντησε με έμφαση: “Ω όχι! Θα ήταν για μας πολύ δυσάρεστη, ακόμα χειρότερα, αηδιαστική”.

Γεύσεις του χεριού μας

Πριν από τον Ντέντον παρόμοια πειράματα έκανε ο Δρ Ρόουντς Μπιουκάναν. 0 Μπιουκάναν έβαζε μερικούς από τους σπουδαστές του να κρατούν φιάλες με ισχυρές φαρμακευτικές ουσίες κι ανακά­λυψε ότι ορισμένοι απ’ αυτούς άρχιζαν να παρουσιάζουν σωματικές αντιδράσεις που θα μπορούσαν να είχαν προκληθεί από μια πραγματική δόση του φαρμάκου που κρατούσαν. 0 ίδιος ο Μπιουκάναν είχε ξεκινήσει αυτή την έρευνα από την τυχαία πληροφορία ότι στη διάρκεια του αμερικανικού εμφύ­λιου πολέμου κάποιος στρατηγός Παλκ είχε ανακαλύψει πως, αν άγγιζε οποιοδήποτε μεταλλικό αντι­κείμενο, ακόμα και στο σκοτάδι, ένιωθε μια μεταλλική γεύση στο στόμα του.

Στη φρίκη του πολέμου

Τα περισσότερα και πιο λεπτομερή πειράματα ψυχομετρίας διεξήχθησαν το 1919 από το Γερμανό Δρ Γκούσταβ Πάνγκενστερ στο Μεξικό. Σε ένα από αυτά τα πειράματα, όπου χρησιμοποιούσε μέντιουμ, συνέβη το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό: Μια μέρα το μέντιουμ Μαρία Ρένες Ζιέρολντ επισκέ­φτηκε το γιατρό και παραπονέθηκε ότι υπέφερε από αϋπνίες. 0 γιατρός αποφάσισε να τη θεραπεύσει με ύπνωση. Ενώ βρισκόταν σε έκσταση, του είπε ότι έβλεπε την κόρη της να κρυφακούει στην πόρτα. Έκπληκτος ο γιατρός, όταν άνοιξε την πόρτα, είδε ότι το παιδί ήταν εκεί ακριβώς, όπως ισχυρίστηκε η μητέρα της. Στη συνέχεια άρχισε να ερευνά τις διορατικές της ικανότητες και σύντομα ανακάλυψε ότι, όταν της έδινε κάποιο αντικείμενο στο χέρι, ενώ βρισκόταν σε ύπνωση, μπορούσε να δώσει μια ζωντανή περιγραφή γεγονότων που είχαν σχέση μ’ αυτό. Κάποτε της έδωσε ένα κομ­μάτι κορδόνι. Αμέσως το μέντιουμ άρχισε να περιγράφει ένα πεδίο μάχης μια κρύα μέρα με ομίχλη, με πολλούς άντρες και αδιάκοπους πυροβολισμούς. “ξαφνικά, βλέπω στον αέρα να έρχεται με με­γάλη ταχύτητα μια μεγάλη πυρωμένη σφαίρα… που πέφτει επάνω στους 15 άντρες και τους κάνει κομμάτια…”. Το κορδόνι προερχόταν από ένα Γερμανό στρατιώτη και μ’ αυτό ήταν δεμένη η ταυτό­τητά του.
Προκειμένου να διαπιστωθεί αν υπήρχαν στοιχεία τηλεπάθειας στην περιγραφή της κ. Ζιέρολντ, η Αμερικανική Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών έστειλε τον ερευνητή Ουόλτερ Πρινς να κάνει κι αυτός κά­ποια πειράματα μαζί της. Σε ένα από αυτά χρησιμοποίησε δύο πανομοιότυπες μεταξωτές κορδέλες που είχε κλείσει μέσα σε πανομοιότυπα κουτιά. Ανακάτεψε τα κουτιά έτσι που ούτε ο ίδιος ήξερε ποιό ήταν το καθένα. Κρατώντας το ένα η κ. Ζιέρολντ είπε ότι της έδινε την εντύπωση ενός γαλλικού εργοστασίου που έφτιαχνε κορδέλες. Το άλλο είπε ότι προερχόταν από το ιερό κάποιας εκκλησίας και φυσικά είχε πέσει μέσα.

“Μάρτυρες” εγκλήματος

Όπως είναι φυσικό, η ψυχομετρία κίνησε κάποια στιγμή και το ενδιαφέρον των αστυνομικών αρχών σε περιπτώσεις που δεν είχαν επαρκή στοιχεία για την εξιχνίαση διαφόρων υποθέσεων. 0 Δρ Τέν­χαεφ, καθηγητής Παραψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης, έκανε πριν από μια δεκαετία περίπου πολλές έρευνες και πειράματα πάνω στην ψυχομετρία με πολλούς Ολλανδούς που διέθε­ταν ψυχικές ικανότητες, όπως τον Πίτερ Χούρκος και τον Γκέραρ Κρουασέτ. Σε πολλές περιπτώσεις ο Τένχαεφ και ο Κρουασέτ έχουν βοηθήσει την αστυνομία για να βρουν χαμένα άτομα μεταχειριζό­μενοι μόνο αντικείμενα που ανήκαν στα άτομα αυτά, σαν φορείς πληροφοριών. Εξάλλου πριν από 20 περίπου χρόνια η αστυνομία της Βοστόνης χρησιμοποίησε τον Πίτερ Χούρκος για να συλλάβει τον περιβόητο στραγγαλιστή της Βοστόνης, ενώ πολλά αστυνομικά τμήματα στις ΗΠΑ χρησιμο­ποιούν ψυχομέτρες για να βρουν λύση σε ανεξιχνίαστα εγκλήματα.
Αλλά και η κ. Ελένη Κικίδου βοήθησε πολλές φορές την ελληνική αστυνομία στην εξιχνίαση εγκλημά­των ή χαμένων προσώπων μέσω της ψυχομετρίας ή της ραδιαισθησίας, όπως στην περίπτωση του δράκου της Βουλιαγμένης, όπου πιάνοντας τους κραδασμούς από τον τόπο του εγκλήματος βρήκε πολλές λεπτομέρειες για το δράστη, οδηγώντας τελικά στη σύλληψή του.

Η ψυχομετρία στην αρχαιολογία

Περισσότερο απ’ όλες τις επιστήμες, η αρχαιολογία έχει επωφεληθεί από την ψυχομετρία για να αντλήσει πληροφορίες για αρχαίους πολιτισμούς για τους οποίους δεν διέθετε καμιά πληροφορία. Οι πρώτοι αρχαιολόγοι που τόλμησαν να χρησιμοποιήσουν ψυχομέτρες στις έρευνές τους δέχτηκαν τα ειρωνικά σχόλια των συναδέλφων τους, που τους αποκάλεσαν αφελείς. Μετά τις πρώτες επιτυχίες αρκετοί αρχαιολόγοι πείστηκαν ότι η ψυχομετρία έχει τη δυνατότητα να προσφέρει ανεκτίμητες πλη­ροφορίες για τη ζωή διαφόρων αρχαίων λαών. Παντού, σε όλο τον κόσμο, αρχαιολόγοι και ερευνη­τές αρχίζουν να βασίζονται στις πληροφορίες διαισθητικών ατόμων για το πού θα σκάψουν, τι θα βρουν και πώς Θα λύσουν τα σχετικά προβλήματα.
Ένα εντυπωσιακό περιστατικό αναφέρεται σε άρθρο του περιοδικού “Αστρικός Κόσμος”: Ένας οδη­γός, ονόματι Τζορτζ Μίλερ, συνεργάστηκε με τον αρχαιολόγο Νόρμαν Έμερσον, πρόεδρο της Κανα­δικής Αρχαιολογικής Εταιρείας και διευθυντή του Τμήματος Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Το­ρόντο. 0 Τζορτζ μπορούσε να ψυχομετρήσει έργα Τέχνης, να κρατήσει στο χέρι του ένα αντικείμενο, να συγκεντρωθεί σ’ αυτό και ύστερα να αναφερθεί με λεπτομέρειες στους ανθρώπους οι οποίοι το είχαν κατασκευάσει και χρησιμοποιήσει. Όταν ο Έμερσον αντιλήφθηκε ότι έπαιρνε σωστές πληρο­φορίες, τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί σοβαρά με αυτή την υπόθεση. Η εξειδίκευση του Έμερσον στην αρχαιολογία αφορούσε τους Ινδιάνους Ιροκόις του Ανατολικού Καναδά και είχε συγκεντρώσει εκατο­ντάδες αντικείμενά τους.
Με τις γνώσεις που είχε ήταν εύκολο να διαπιστώσει αν οι πληροφορίες που του έδινε ο Τζορτζ ήταν σωστές ή όχι. Αν πάλι κι αυτές δεν επαρκούσαν, μπορούσε να ελέγξει τις αναφορές των ανασκαφών και τα ιστορικό στοιχεία για να διαπιστώσει την ορθότητά τους. Σε μια περίπτωση έδωσε στον Τζορτζ ένα κομμάτι από αντικείμενο που βρέθηκε σε μια παλιά εγκα­τάσταση των Ιροκόις, στο Μπλακ Κρικ, στο Τορόντο. Αφού ο Τζορτζ διαλογίστηκε πάνω σ’ αυτό, ανέφερε ότι το κομμάτι ανήκε σε χερούλι δοχείου, έδωσε τη σωστή του ηλικία και την περιοχή απ’ όπου προερχόταν. Είπε, επίσης, πώς είχε κατασκευαστεί, περιέγραψε τον κατασκευαστή και έδωσε πολλές λεπτομέρειες για την κοινότητα και τον τρόπο ζωής των Ινδιάνων. Ύστερα, αρπάζοντας χαρτί και μολύβι, σκιτσάρισε την εικόνα ενός δοχείου από το οποίο ισχυρίστηκε ότι προερχόταν το σπασμένο κομμάτι. 0 Έμερσον, αυθεντία παγκοσμίου επιπέδου στην αγγειοπλα­στική των Ιροκόις, αναγνώρισε αμέσως ότι το σκίτσο παρίστανε ένα δοχείο που ήταν πολύ διαδεδο­μένο στους Ιροκόις. Πέρα όμως από την ψυχομετρική του ικανοτητα, o Τζορτζ ήταν ψυχικά ευαίσθη­τος και σε όποια περιοχή επισκεπτόταν. Όπως αναφέρει ο Έμερσον, μπορούσε να βαδίσει για λίγο σε μια περιοχή, να προσανατολιστεί και να δώσει λεπτομερή στοιχεία γι’ αυτήν και για την ιστορία της. Μπορούσε να κάνει την περιγραφή των κατοίκων της, των ενδυμασιών και της γενικότερης συ­μπεριφοράς τους, ακόμα και του οικονομικού τους συστήματος. Επίσης, μπορούσε να πηγαίνει πίσω στο χρόνο και να δίνει ακριβείς πληροφορiες για το πού θα έπρεπε να γίνουν ανασκαφές για να βρεθούν αρχαία ερείπια.
Κάποτε ο Τζορτζ βάδιζε γύρω απ’ την περίμετρο μιας μακρόστενης μάντρας που είπε πως ήταν μια κατοικία των Ιροκόις, ενώ ο Έμερσον τον ακολουθούσε βάζοντας πασαλάκια στο έδαφος. Ύστερα από έξι εβδομάδες είχε ανασκαφεί ολόκληρο το σπίτι. ακριβώς εκεί όπου υπέδειξε ο Τζορτζ.

Μπορείτε κι εσείς…

Στη Μέθοδο Σίλβα υπάρχει μία άσκηση που την κάνουν όσοι παρακολουθούν το βασικό σεμινάριο: Παίρνουν τρία κομμάτια από μέταλλο, ένα από χαλκό, ένα από σίδερο κι ένα από μπρούντζο. Κλεί­νουν τα μάτια τους, μπαίνουν στο επίπεδο άλφα το επίπεδο της βαθιάς χαλάρωσης όπου λειτουργεί η έκτη αίσθηση και στη συνέχεια καλούνται να “μπουν” μέσα στο μέταλλο. Να νιώσουν τη θερμότητα ή την ψυχρότητα που υπάρχει μέσα του, να δουν τα χρώματα και τα σχήματα του κάθε μετάλλου. Και είναι εντυπωσιακό το αποτέλεσμα: Καμία αίσθηση δεν είναι η ίδια. Κάθε μέταλλο έχει τη δική του “φωνή” και μιλάει στη δικιά του γλώσσα. Έβλεπες κόκκινο στο χαλκό, γκρίζο στο σίδηρο και χρυσαφί στον μπρούντζο. Ένιωθες ζέστη στο χαλκό, κρύο στο σίδηρο και δροσιά στον μπρούντζο. ‘Ήταν σαν να ήσουν μέσα σε ένα χώρο με τοίχους άλλοτε λείους και γυαλιστερούς, άλλοτε χρυσωπούς και ανά­γλυφους και άλλοτε σχημάτιζαν γραμμές.
Μπορείτε κι εσείς να πειραματιστείτε με οποιοδήποτε αντικείμενο. Κάντε το με ένα γνωστό σας. Δώ­στε του ένα αντικείμενο ή μια φωτογραφία που έχει σχέση μ’ εσάς ή με κάποιο άλλο πρόσωπο που δεν το γνωρίζει ο γνωστός σας. Πείτε του να κλείσει τα μάτια, να χαλαρώσει βαθιά μετρώντας ανά­ποδα από το 10 ως το 1, κρατώντας και χαϊδεύοντας ή τρίβοντας απαλά το αντικείμενο στην παλάμη του ή χαϊδεύοντας τη φωτογραφία με τις δυο του παλάμες. Στην κατάσταση της βαθιάς χαλάρωσης ρωτήστε τον τι νιώθει και τι βλέπει σε σχέση με το αντικείμενο. Ύστερα κάντε το αντίστροφο. Γίνεστε εσείς ο δέκτης, με ένα αντικείμενο του φίλου σας. Προϋπόθεση είναι να μη γνωρίζει κανείς απ’ τους δυο σας κανένα στοιχείο ή πληροφορία για το αντικείμενο.  Εξασκηθείτε στην τέχνη της ψυχομετρίας με οποιοδήποτε αντικείμενο. Το καθένα θα σας μιλήσει τη δική του γλώσσα και με την εξάσκηση ίσως σας αποκαλύψει πολλά για την ιστορία των ανθρώπων που είχαν κάποια σχέση μαζί του.

Δεν είναι κάτι μεταφυσικό

Η ψυχομετρία δεν έχει ακόμη εξηγηθεί απόλυτα, αλλά οι ερευνητές λένε πως δεν είναι κάτι μεταφυ­σικό. Συμβαίνει όπως στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο. Στέλνεις ένα σήμα σε μια συγκεκριμένη συχνότητα και ο δέκτης του ραδιοφώνου ή της τηλεόρασης συντονίζεται μέσω ενός ταλαντωτή που λειτουργεί στην ίδια συχνότητα και δίνει έτσι την εικόνα ή τον ήχο.  Το ρόλο του ταλαντωτή στην ψυχομετρία τον παίζει το αντικείμενο. Τι γίνεται όμως με τη φωτογρα­φία; Πώς μπορεί να έχει μέσα της πληροφορίες αν δεν την έχει αγγίξει κανένας; Ή με κάποιο σλάιντ;
Στη φωτογραφία είναι ακόμα πιο εύκολο: Όταν ένα άτομο φωτογραφίζεται, αποτυπώνονται οι κρα­δασμοί του μέσω της μηχανής πάνω στο φιλμ κι από κει στο χαρτί. Οι κραδασμοί αυτοί μάλιστα δεν εξασθενούν ποτέ! Σύμφωνα με την ερμηνεία του Νιλ Γιάκομπσον, το υλικό αντικείμενο “διαποτίζεται” από τα συμβάντα ή από τους ανθρώπους με τους οποίους έχει έρθει σε επαφή, από το ψυχικό πεδίο το οποίο περιβάλλει ένα αντικείμενο και το οποίο αλλάζει κάτω από την επιρροή διαφόρων γεγονό­των. Τέτοιες μεταβολές (έως σήμερα εντελώς υποθετικές) σε ένα αντικείμενο που αποτυπώνουν πληροφορίες για συμβάντα ονομάζονται “ψυχικά ίχνη” και θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτά μέσω της υπεραισθητικής αντίληψης, της έκτης αίσθησης.
Μία άλλη θεωρία διατυπώνει ο Λάιαλ Γουάτσον, ερευνητής ψυχικών φαινομένων. Σύμφωνα μ’ αυ­τήν, “το πλήθος των περιπτώσεων επιβεβαιώνουν ότι πληροφορίες που αφορούν γεγονότα του πα­ρελθόντος μπορούν τελικά να αποτυπωθούν πάνω σε φυσικά αντικείμενα”, σαν ακτινογραφία. Κι αν αυτό είναι αλήθεια, τότε μπορεί η μνήμη, στον τρελό της χορό με το περιβάλλον, να αφήνει παρόμοια ίχνη ή να παράγει μια σχέση αλληλεπίδρασης με το φυσικό κόσμο, με τρόπους που μπορούν να γί­νουν κατανοητοί από όλους μας, έστω και αν μόνο λίγοι από εμάς έχουν εξασκηθεί να μεταφράζουν τα μηνύματα σε κατανοητή για το συνειδητό νου απόδοση.

Ένα κλειδί αποκαλύπτει

0 ερευνητής μεταφυσικής κ. Γιώργος Κυπριωτάκης είδε τη φωτογραφία ενός φίλου μου και μου είπε πως μπορούσε να την κάνει να “μιλήσει” για τα συναισθήματα αυτού του ατόμου για μένα. Του έδωσα τη φωτογραφία. Την έπιασε στα χέρια του κι άρχισε να την τρίβει ανάμεσα στις παλάμες του. Η φωτογραφία “είπε, τα πάντα γι’ αυτό το άτομο: για τη σχέση μας, για τα συναισθήματα του απένα­ντί μου αλλά και για το πού βρισκόταν εκείνη την ώρα και τι ακριβώς έκανε. Οι λεπτομέρειες ήταν εντυπωσιακές, καθώς ο κ. Κυπριωτάκης δεν τον είχε δει ποτέ στη ζωή του ούτε είχε ακούσει από μένα τίποτε γι’ αυτόν.
Το δεύτερο πείραμα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά. Για να τον δοκιμάσω, του έδωσα το κλειδί του αυτοκινήτου μου. Το κλειδί αυτό το έχουν πιάσει πάρα πολλά άτομα, από τους βενζινοπώλες μέχρι τους ανθρώπους συνεργείων, αλλά και κάποιοι φίλοι. Του ζήτησα να μου πει ποιος το χρησιμο­ποιούσε μαζί μ’ εμένα πριν από δυο-τρεις μήνες. “Αυτό είναι λιγάκι πιο δύσκολο”, μου λεει, “αλλά ας δοκιμάσουμε”. Ψηλαφώντας το μου έκανε πλήρη και ακριβή περιγραφή του ατόμου αυτού, πώς ήταν τα μαλλιά του, τι χρώμα και τι έκφραση είχαν το μάτια του, ότι ήταν λιγομίλητος, τις ιδιομορφίες του, πώς νιώθει απέναντι μου και ότι από το σπίτι του έχει θέα στη θάλασσα. Το παράξενο είναι ότι όλοι μπορούν να το κάνουν αυτό, σε ένα ποσοστά 90-95%. Στα σεμινάρια ψυχομετρίας που κάνει ο κ. Κυπριωτάκης λεει στους μαθητές του να φέρουν από μία φωτογραφία κάποιου προσώπου που τους ενδιαφέρει ή κάποιο αντικείμενο που να έχει σχέση με αυτό το άτομο. Μοιράζει τα αντικείμενα και τις φωτογραφίες τυχαία, κι έπειτα ανά δύο οι μαθητές λένε τι βλέπουν από το αντικείμενο ή τη φωτογραφία του άγνωστου σ’ αυτούς ατόμου. Και πέφτουν μέσα!

Πηγή: ΛΥΚΟΜΙΔΗΣ

APOLLO 20:ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ;

Μια διαστημική αποστολή για την οποία κανείς δεν έμαθε ποτέ… Μια συνεργασία Αμερικανών και Σοβιετικών στην «καρδιά» του Ψυχρού Πολέμου. Μια σειρά από βίντεο που δεν δόθηκαν ποτέ στη δημοσιότητα και δείχνουν την ύπαρξη εξωγήινης ζωής! Αν τα πλάνα που «ταξιδεύουν» στο Internet είναι γνήσια και δεν έχει βάλει το χέρι του κάποιος εξαιρετικά ταλαντούχος σκηνοθέτης, ίσως ήρθε ο καιρός να αναρωτηθούμε πόσα μας κρύβουν.

Στις 3 Μαΐου 2007 ο χρήστης Retiredafb «ανεβάζει» στο Internet οπτικό υλικό που ξεκινάει με το σήμα μιας άγνωστης διαστημικής αποστολής. Εχει τον κωδικό «Apollo 20» που, όπως επισήμως έχει ανακοινώσει η NASA, ματαιώθηκε όπως και οι προηγούμενες 18 και 19! Το σήμα απεικονίζει δύο διαστημικά οχήματα να ανασύρουν ένα τεράστιο διαστημόπλοιο και από κάτω είναι κεντημένα τα ονόματα του πληρώματος της αποστολής, που υποτίθεται ότι ήταν κοινή με τους Σοβιετικούς: Ράτλετζ, Σνάιντερ και Λεόνοφ! Το οπτικό υλικό που ακολουθεί είναι τρεις φωτογραφίες από μακρινή απόσταση και διαφορετικές γωνίες, όλες με κωδικούς της NASA… Ολες δείχνουν ένα διαστημόπλοιο πεσμένο μέσα σ’ έναν σεληνιακό κρατήρα!

Την επόμενη ημέρα, ο ίδιος χρήστης εμφανίζει ένα βίντεο που υποτίθεται ότι έχει τραβηχτεί μέσα από το «Apollo 20». Στα 5’53’’ του βίντεο φαίνεται σε κοντινά πλάνα το κατεστραμμένο διαστημόπλοιο με περίεργα σχήματα στο κύτος του, πεσμένο στον κρατήρα Ιτζάκ Υ! Στις εικόνες εμφανίζονται μετρικοί αριθμοί και όσα αναφέρουν οι αστροναύτες στο κέντρο έχουν υποτιτλιστεί. Με τη διαφορά ότι το κέντρο δεν αποκαλείται «Χιούστον», όπως σε όλες τις αποστολές, αλλά «Βάντενμπεργκ 20», που είναι διαστημικό κέντρο της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ!

Στις 6 Μαΐου, ο μυστηριώδης άγνωστος εμφανίζει οπτικό υλικό διάρκειας 37’’, από φωτογραφίες του κατεστραμμένου διαστημοπλοίου, που τράβηξαν από μακρινή απόσταση οι αποστολές «Apollo 15» και «Apollo 17». Οι κωδικοί της NASA είναι γραμμένοι πάνω. Ομως, τα πλάνα είναι θαμπά και ό,τι φαίνεται μοιάζει με σκάφος, αλλά μπορεί να είναι και οποιαδήποτε εδαφική ανωμαλία…

Πέντε ημέρες αργότερα, ο Retiredafb εμφανίζει φωτογραφίες που έχει δώσει στη δημοσιότητα η NASA. Το τμήμα στο σημείο όπου υποτίθεται ότι βρίσκεται το άγνωστο σκάφος έχει… κοπεί και συγκολληθεί άτσαλα, σαν παιδικό κολλάζ!

Το πιο συγκλονιστικό βίντεο, πάλι από τον ίδιο μυστηριώδη αποστολέα, εμφανίζεται στις 11 Μαΐου. Ξεκινάει με κοντινά πλάνα από το εσωτερικό ενός σκάφους τεχνολογίας του ’70 που, όπως ισχυρίζεται, είναι το «Apollo 20». Στο κόκπιτ είναι άτσαλα κολλημένα το σήμα της αποστολής και μια αμερικανοσοβιετική σημαία! Στο υλικό διάρκειας 2’39’’ υπάρχουν πεντακάθαρα πολύ κοντινά πλάνα του κατεστραμμένου διαστημοπλοίου με το σχήμα πούρου και τα περίεργα γραμμικά σχήματα, πάνω στο κύτος του οποίου είναι εμφανείς χιλιάδες τρύπες από βροχή μετεωριτών, που προφανώς ήταν η αιτία της καταστροφής του!

Στις 28 Ιουλίου κάνει την εμφάνισή του ένα ακόμη βίντεο με μακρινά και πολύ κοντινά πλάνα του ίδιου διαστημοπλοίου, εξίσου καθαρά με το πρώτο. Ο χρήστης ValValiantThor ισχυρίζεται ότι το τράβηξε η αστροναύτης του «Apollo 20» Λεόνα Μαριέτα Σνάιντερ με έγχρωμη κάμερα Westinghouse 16mm! Είναι γνήσια ή όχι; Επίσημη απάντηση δεν υπάρχει…

Το «Βαθύ Λαρύγγι» της υπόθεσης είναι αναμφίβολα ο μυστηριώδης Retiredafb, που δείχνει να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις και επιπλέον έχει στα χέρια του οπτικό υλικό που δεν βρίσκει όποιος κι όποιος! Υποστηρίζει πως είναι ο κυβερνήτης του -επισήμως ανύπαρκτου- «Apollo 20» Ουίλιαμ Ράτλετζ, 76 χρόνων σήμερα, που ζει μόνιμα στη Ρουάντα με άλλη ταυτότητα! Σε συνέντευξη που έδωσε τον Μάιο του 2007 στον Ιταλό δημοσιογράφο Luca Scantamburlo, ο Ράτλετζ υποστήριξε ότι έφερε από τη Σελήνη ένα ανθρωποειδές, που πιθανότατα είναι ακόμη ζωντανό! Και για να το αποδείξει, δημοσιοποιεί ένα ασύλληπτο βίντεο…

Η τελευταία γνωστή επανδρωμένη πτήση στη Σελήνη ήταν του «Apollo 17» τον Δεκέμβριο του 1972. Η επιχείρηση «Apollo 20» είχε ήδη ματαιωθεί από τον Ιανουάριο του ’70! Ομως, σύμφωνα με τον Ράτλετζ, ο «Apollo 20» εκτοξεύτηκε μυστικά από την αεροπορική βάση Βάντενμπεργκ και έφτασε στη Σελήνη στις 16 Αυγούστου 1976, με προορισμό το κατεστραμμένο διαστημόπλοιο στον κρατήρα Iszak D, στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού!

Ηταν η δεύτερη αμερικανοσοβιετική αποστολή με κυβερνήτη τον ίδιο και πλήρωμα την Αμερικανίδα επιστήμονα Λεόνα Μαριέτα Σνάιντερ και τον Σοβιετικό κοσμοναύτη Αλεξέι Αρχίποβιτς Λεόνοφ, ο οποίος έναν χρόνο πριν είχε γίνει ο πρώτος άνθρωπος που περπάτησε στο Διάστημα. Οσα λέει ο πρώην αστροναύτης είναι κυριολεκτικά απίστευτα: «Μπήκαμε μέσα στο μητρικό σκάφος! Ηταν πολύ παλιό, 1,5 εκατομμυρίων ετών το υπολογίσαμε! Βρήκαμε πολλά βιολογικά δείγματα, όπως απομεινάρια βλάστησης, κάτι τριγωνικές πέτρες με ίχνη ενός κίτρινου υγρού, αλλά και υπολείμματα μικρών σωμάτων -περίπου 10 εκατοστών το καθένα- που ζούσαν μέσα σ’ ένα δίκτυο σωλήνων, το οποίο απλωνόταν σε όλο το σκάφος! Η κυριότερη ανακάλυψή μας όμως ήταν ότι βρήκαμε δύο πτώματα, το ένα άθικτο!»

Ο Ράτλετζ αιφνιδιάζει ξανά περιγράφοντας το ανθρωποειδές που είδε στο σκάφος, το οποίο -όπως λέει- μετέφερε στις ΗΠΑ ζωντανό. Μάλιστα, το κινηματογράφησε και διοχέτευσε το υλικό στο Διαδίκτυο: «Ηταν ένα θηλυκό ανθρωποειδές, ύψους 1,65 μ., με μαλλιά και έξι δάχτυλα με τα οποία κρατούσε το πηδάλιο του σκάφους! Την ονομάσαμε “Μόνα Λίζα”… Δεν φορούσε ρούχα και χρειάστηκε να κόψουμε δύο καλώδια που ήταν συνδεδεμένα με τη μύτη, που δεν είχε ρουθούνια. Στα μάτια είχε προσαρμοσμένη μια συσκευή, που την αφαίρεσε ο Λεόνοφ! Αίμα ή άλλα σωματικά υγρά είχαν παγώσει γύρω από το στόμα. Το μπλε-γκρι δέρμα ήταν σε καλή κατάσταση, γιατί ήταν καλυμμένο με ένα διαφανές προστατευτικό υλικό. Τα μαλλιά ήταν καλοδιατηρημένα, το δέρμα γύρω από τα μάτια και μπροστά είχε κάποιες παράξενες λεπτομέρειες και σχημάτιζε μια λωρίδα γύρω από το κεφάλι. Δεν καταλαβαίναμε αν ζούσε ή όχι, αλλά οι ενδείξεις στα μηχανήματά μας ήταν θετικές! Τη μεταφέραμε ζωντανή στη Γη, αλλά δεν ξέρω αν είναι ακόμη ζωντανή! Το δεύτερο πτώμα ήταν διαμελισμένο και μεταφέραμε μόνο το κεφάλι».

Η συνέντευξη συνεχίζεται με ερωτήσεις για τα μυστηριώδη κτίσματα της Σελήνης. «Στη Γη, ονομάζαμε “Πόλη” αυτό που βλέπαμε και θεωρούσαμε ότι ήταν ένας διαστημικός σταθμός. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα συνονθύλευμα από διαστημικά σκουπίδια. Μόνο μια κατασκευή ήταν άθικτη. Την ονομάσαμε “Καθεδρικό”, επειδή έμοιαζε με ναό»!

πηγή : http://online-pressblog.blogspot.com

ΧΡΟΝΟΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΣΕ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ 1928 ;

Η φωτογραφία που βλέπετε -καθώς και το βίντεο που ακολουθεί- προέρχεται από μία ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, με τίτλο "Το τσίρκο", που γυρίστηκε το 1928! Σύμφωνα με έναν Ιρλανδό σκηνοθέτη, σε αυτήν εμφανίζεται μία γυναίκα να... μιλάει στο κινητό της τηλέφωνο!!!!   "Αν και η ταινία είναι τόσο παλιά, είμαι μάλλον ο πρώτος που παρατήρησε ότι στις πρώτες κιόλας σκηνές, συμβαίνει κάτι εντελώς ασυνήθιστο", δήλωσε οΤζόρτζ Κλάρκ στο FoxNews.

Όπως μπορείτε να διαπιστώσετε στο επίμαχο πλάνο, εμφανίζεται μία εύσωμη γυναίκα, η οποία φοράει παλτό και το αριστερό της χέρι είναι σε τέτοια θέση που δίνει την εντύπωση ότι μιλάει στο κινητό της! Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο για το 1928, άρα oι πιθανότερες εξήγησεις είναι:

1. η γυναίκα απλώς... πιάνει το αυτί της ενδεχομένως για να το προφυλάξει από το κρύο με κάποιο κάλυμμα

2. προσπαθεί να κρύψει το πρόσωπό της για να μην την καταγράψει η κάμερα - αν δεν είναι ηθοποιός αλλά μία περαστική από τον τόπο των γυρισμάτων!

Ο Ιρλανδός σκηνοθέτης όμως έχει μία εντελώς διαφορετική εξήγηση: "Το μόνο συμπέρασμα που μπορώ να βγάλω- κι ας ακουστεί εντελώς γελοίο σε μερικούς ανθρώπους - είναι ότι πρόκειται για χρονοταξιδιώτη που ταξίδεψε από το μέλλον πίσω στο 1928 και πιάστηκε κατά λάθος από την κάμερα", δηλώνει με σιγουριά! 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ VIDEO

DEJA VU - ΠΡΟΜΝΗΣΙΑ

Ο όρος προμνησία περιγράφει την αίσθηση ότι κάποιος έχει δει ή βιώσει ξανά στο παρελθόν μία κατάσταση. Συχνότερα χρησιμοποιείται ο όρος déjà vu που στη γαλλική γλώσσα σημαίνει "ήδη ιδωμένο".
Η εμπειρία της προμνησίας συνοδεύεται συνήθως από μία αίσθηση "παράξενου", και αποδίδεται από το υποκείμενο της εμπειρίας σε όνειρό του, παρόλο το ότι υπάρχει η αίσθηση ότι η εμπειρία έχει πραγματικά υπάρξει στο παρελθόν. Το φαινόμενο είναι αρκετά συχνό και επίσημες έρευνες έχουν δείξει ότι περισσότερο από το 70% των ανθρώπων το έχουν βιώσει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους. Υπάρχουν αναφορές σε εμπειρίες προμνησίας στη λογοτεχνία του παρελθόντος, γεγονός που αποδεικνύει ότι το φαινόμενο δεν είναι νέο.

Παρότι οι επιστήμονες δεν έχουν εντοπίσει τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλο σε στιγμές déjà vu, θεωρίες βασισμένες σε μοντέλα μνήμης επιχειρούν να δώσουν μια απάντηση στο συχνό αυτό φαινόμενο. Όλες οι θεωρίες μνήμης αναγνωρίζουν ότι η ανάμνηση απαιτεί δύο συνεργαζόμενες διαδικασίες: οικειότητα και θύμηση.

Η οικειότητα προκύπτει γρήγορα, πριν ο εγκέφαλος μπορέσει να ανατρέξει στην πηγή του συναισθήματος. Η συνειδητή θύμηση εξαρτάται από τον ιππόκαμπο και τον προμετωπιαίο λοβό, ενώ η οικειότητα εξαρτάται από τις περιοχές του μέσου χρονικού λοβού.

Όταν αυτές οι αλληλένδετες διαδικασίες παύουν να συγχρονίζονται, μπορούμε να βιώσουμε μια κατάσταση déjà vu, το έντονο και συχνά ανησυχητικό συναίσθημα ότι μια κατάσταση είναι οικεία παρότι δεν μας έχει ξανασυμβεί. Το συναίσθημα αυτό μπορεί να προκύψει όταν μια ολοκαίνουργια κατάσταση μοιάζει πολύ με άλλες εμπειρίες αποθηκευμένες στη μνήμη μας.

Για παράδειγμα, ένα αεροδρόμιο του Τέξας μπορεί να θυμίζει οικείο σε έναν άνθρωπο παρά το γεγονός ότι δεν έχει επισκεφτεί ποτέ την πολιτεία. Το πιθανότερο είναι ότι το αεροδρόμιο μοιάζει εξαιρετικά με ένα συγκεκριμένο γεγονός που έχει καταγραφεί στη μνήμη – ίσως πρόσφατα το άτομο να είδε το αεροδρόμιο σε μια ταινία ή σε ένα περιοδικό. Είναι, επίσης, πιθανό ότι αρκετές αναμνήσεις από επισκέψεις σε παρόμοια αεροδρόμια δημιουργούν την αίσθηση ότι έχει επισκεφτεί αυτό το αεροδρόμιο. Το déjà vu είναι μια ισχυρότερη εκδοχή ενός τέτοιου είδους λάθους της μνήμης.

Η καλύτερη απόδειξη για έναν ουδέτερο μηχανισμό του déjà vu, που βιώνει τουλάχιστον μια φορά το περίπου 60% των ανθρώπων, έρχεται από έρευνες σε ασθενείς που βιώνουν αυτή την κατάσταση μονίμως. Το 2005, γνωστικοί νευροψυχολόγοι του πανεπιστημίου Leeds της Βρετανίας περιέγραψαν 2 ασθενείς με επίμονα συναισθήματα déjà vu. Οι ασθενείς αρνήθηκαν να διαβάσουν μια εφημερίδα ή να παρακολουθήσουν τηλεόραση, καθώς αισθάνονταν ότι τα είχαν ξαναδεί όλα. Δυσκολεύονταν να πάνε για ψώνια γιατί θεωρούσαν ότι είχαν ήδη μπει σε αυτή τη διαδικασία.

Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι παραπάνω ασθενείς είχαν υποστεί βλάβη στον μετωπιαίο και χρονικό φλοιό τους. Βλάβες σε αυτές τις περιοχές πιθανότατα προκάλεσαν την οικειότητα των ασθενών να εκδηλώνεται συχνά, ακόμη και όταν βρίσκονταν σε μια ολοκαίνουργια κατάσταση. Σε αβλαβείς εγκεφάλους, το déjà vu προκύπτει πιθανότατα εξαιτίας λαθών στην επεξεργασία στις ίδιες εγκεφαλικές περιοχές.

Η προμνησία έχει ακόμα συσχετιστεί με μη επιστημονικά αποδεδειγμένα φαινόμενα όπως η μετενσάρκωση ή η εξωαισθητηριακή αντίληψη. Στην πρώτη περίπτωση, η αίσθηση της ανάμνησης που έχει το άτομο αποδίδεται στο ότι είχε μία παρόμοια εμπειρία σε προηγούμενη ζωή του. Στη δεύτερη περίπτωση, η εξήγηση που δίνεται είναι ότι το άτομο είχε "προφητέψει" την εμπειρία που βιώνει, μέσω π.χ. ενός ονείρου.

πηγές: http://el.wikipedia.org 

               http://tvxs.gr

ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΗ ΜΑΓΕΙΑ

Η έννοια της μαγείας αποδίδεται στην αιγυπτιακή γλώσσα με τον όρο χέκα . Σύμφωνα με τους κοσμογονικούς μύθους των αρχαίων Αιγυπτίων, ο χέκα ήταν η γενεσιουργός αιτία, ο καταλύτης που πραγμάτωσε τη δημιουργία, υλοποιώντας την άμορφη θεϊκή σύλληψη του κόσμου και την εκτέλεσή της ως "λόγου" (χου) ή "εντολής" (μέντετ) (Borghouts 1987). Εξαιτίας της ιδιότητάς της αυτής, η μαγεία θεοποιήθηκε ήδη από το Αρχαίο Βασίλειο (περ. 2500 π.Χ.). Στο νεκρικό ναό του Φαραώ της 5ης Δυναστείας Σαχούρε, ο θεός Χέκα απεικονίζεται να προσφέρει τιμές και νεκρικές προσφορές στον αποθανόντα βασιλιά (Ritner 1993, 15-6). Στα Βιβλία του Άδη –εικονογραφικές συνθέσεις που κοσμούσαν τα βασιλικά νεκρικά συμπλέγματα των Φαραώ του Νέου Βασιλείου (περ. 1552-1069 π.Χ.) στην Κοιλάδα των Βασιλέων (Θήβες, Νότια Αίγυπτος)– ο Χέκα συνόδευε τον ηλιακό θεό Ρα στη νυχτερινή του περιπλάνηση στα σκοτεινά και επικίνδυνα μονοπάτια του Ντουάτ (Άδης), προστατεύοντάς τον από υποχθόνιους δαίμονες και εχθρικές οντότητες (Hornung 1999). Χαρακτηριστική ήταν η σύγκρουση του Ρα με τον οφιοειδή δαίμονα Άποφι– προαιώνιο εχθρό της δημιουργίας και της τάξης– που κατέληγε πάντα στην ταπεινωτική ήττα του δεύτερου με τη συμβολή των μαγικών επωδών (χεκάου) της θεάς Ίσιδος και του "Γηραιού Μάγου" (Χέκα-σεμέσου) (Kousoulis 1999, 2003, forhcoming). Ο χαρακτηρισμός του θεού Χέκα ως "γηραιού" έρχεται να υπογραμμίσει την αρχέγονη καταγωγή του.

Παράλληλα με τη θεολογική της διάσταση η μαγεία (χέκα) είχε και ένα πολυσήμαντο τελετουργικό περιεχόμενο. Ο βασικός μηχανισμός της αποκαλύπτεται σε μία επιγραφή από τη στήλη του Μέττερνιχ (26η Δυναστεία) (Sander-Hansen 1956· Kakosy 1982). Η συγκεκριμένη στήλη εντάσσεται σε μία ειδική κατηγορία αποτρεπτικών μνημείων, των επονομαζόμενων cippi ή στηλών του "Ώρου επί των κροκοδείλων" (Sternberg El-Hotabi 1999). Είχαν ως κεντρικό εικονογραφικό μοτίβο το νεαρό θεό να ποδοπατάει άγρια ερπετά (κροκόδειλους, φίδια, σκορπιούς), ενώ αποτρεπτικές επωδές και ξόρκια κάλυπταν την υπόλοιπη επιφάνειά τους. Αναφέρεται, λοιπόν, στη στήλη του Μέττερνιχ, ότι η μαγεία περιελάμβανε γνώση που έπρεπε να αποκτηθεί, επωδές που έπρεπε να απαγγελθούν, και τεχνικές που έπρεπε να εκτελεστούν. Οι τρεις αυτοί άξονες ενεργοποιούνταν ταυτόχρονα εντός ενός προκαθορισμένου χρονολογικού και τοπολογικού πλαισίου, το οποίο όριζε το ιερό περιβάλλον του ναού κατά τη διάρκεια της καθημερινής θρησκευτικής λειτουργίας ή συγκεκριμένων θρησκευτικών εορτών.
 

Οι περισσότερες αποτρεπτικές τελετές λάμβαναν χώρα καθημερινά, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στον πάπυρο του Bremner-Rhind: "Αρχή του Βιβλίου Εξόντωσης του Άποφι, εχθρού του Ρα και του Φαραώ Ουέν-νεφερ, που πραγματοποιείται με την ανατολή της κάθε μέρας στον ναό του Άμμωνα-Ρα, ηγεμόνα των θρόνων των δύο Επικρατειών, που κατοικεί στο Καρνάκ" (Faulkner 1933, στίχος 22/1· Kousoulis 1999, 2003). Η καθημερινή εξόντωση των δαιμόνων υπηρετούσε την ανάγκη διατήρηση της κοσμικής τάξης και αρμονίας και αντανακλούσε τις αδιάλειπτες συγκρούσεις των θεών με τους εχθρούς τους στο ουράνιο πεδίο (Kousoulis 2009). Οι τελετές εξορκισμού αποτελούσαν, επίσης, κεντρικά επεισόδια σημαντικών θρησκευτικών εορτών. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της εορτής 14 ημερών προς τιμήν του θεού Ώρου στο Εντφού, ειδώλια με την οφιοειδή μορφή του Άποφι μαζί με αντίστοιχα του σφετεριστή της εξουσίας και προαιώνιου εχθρού του Ώρου, Σηθ, θυσιάζονταν τελετουργικά (Kousoulis 1999). Παρόμοια επεισόδια παρεμβάλλονταν και κατά τη διάρκεια της 23ης και 30ης ημέρας των μυστήριων του Οσιριακού κύκλου στη νεκρόπολη της Δενδέρας (Νότια Αίγυπτος).
Δεν υπήρχε ιδιαίτερη τάξη μάγων επιφορτισμένων με την τέλεση των εξορκισμών. Οι ιερείς ήταν ταυτόχρονα μάγοι και θεραπευτές. Κατείχαν υψηλές θέσεις στην κοινωνική ιεραρχία, απολαμβάνοντας σημαντικά προνόμια και τιμές, ενώ πολλοί από αυτούς θεοποιήθηκαν μετά το θάνατό τους. Ως "γνώστες των (μαγικών) θεμάτων" (ρέχου-κχουτ), μπορούσαν να κινητοποιήσουν τους μαγικούς μηχανισμούς, ανοίγοντας διαύλους επικοινωνίας με τους θεούς και θέτοντάς τους υπό τον έλεγχό τους (Ritner 1993). Γνώστης της μαγείας σήμαινε γνώστης και ικανός χειριστής του μαγικού λόγου και των αποτρεπτικών τεχνικών, των δύο άλλων αξόνων το μαγικού μηχανισμού. Ο ήχος των λέξεων κατείχε κεντρική θέση όχι μόνο στην εκτέλεση μίας τελετής, αλλά και στον καθορισμό της σημασίας και του σκοπού της (Schneider 2000· Koenig 2007). Η ιερή γλώσσα των Αιγυπτίων, μέσα από τη χρήση τεχνικών όπως αυτών της ομοηχίας, παρονομασίας ή του λεκτικού συμβολισμού, καθίστατο σημαντική πηγή θεολογίας και θεουργίας, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Γάλλος αιγυπτιολόγος Philip Derchain: "Les figures les plus productives de théologie ont été la paranomase et l’allitération" (1994, 220). Οι επωδές δεν ακολουθούσαν μία συγκεκριμένη αφηγηματική δομή, αλλά το περιεχόμενό τους περιελάμβανε ένα πολυδιάστατο σύνολο μυθολογικών επεισοδίων (historiolae), τα οποία αναπτύσσονταν σε πολλαπλά επίπεδα, και μπορούσαν να κινητοποιηθούν μέσα από ένα συνεχές παιχνίδι με τις λέξεις, τον ήχο ή τη σημασία τους .
 

Ωστόσο η αποτελεσματικότητα του μαγικού λόγου εξαρτιόταν άμεσα από την ταυτόχρονη χρήση συγκεκριμένων αποτρεπτικών τεχνικών. Τέτοιες ήταν η καταστροφή της μορφής ή του ονόματος του δαίμονα με ποδοπάτημα, καύση, λόγχισμα ή τελετουργική ταφή, καθώς και μέσω της διαγραφής της ύπαρξής του από τα σχετικά μνημεία ή παπύρους (damnatio memoriae)  . Ο συνδυασμός λόγου και πράξης ήταν πολύ σημαντικός για την επιτυχή έκβαση της τελετής. Και οι δύο αυτοί άξονες είχαν κωδικοποιηθεί, ως γραφή και εικόνα (βινιέτα/τοιχογραφία), στην επιφάνεια μνημειακών συνόλων και παπύρων. Δεν αποτυπώνονταν όλες οι πράξεις της τελετής πάνω στα μνημεία, αλλά επιλέγονταν μεμονωμένα επεισόδια για να καλύψουν συγκεκριμένες επιφάνειες του μνημείου. Αυτές ήταν συνήθως οι εξωτερικές πλευρές του ναού ή ταφικού συμπλέγματος που ήταν εύκολα προσβάσιμες σε όλους. Κατά αυτόν τον τρόπο η θέα των εξοντωμένων εχθρών λειτουργούσε προπαγανδιστικά υπέρ της δύναμης και αποτελεσματικότητας της πολιτικής και ιερατικής εξουσίας.
Οι αναπαραστάσεις αποτρεπτικών τελετών, αλλά και κάθε είδους τελετουργικής δραστηριότητας στη ναϊκή εικονογραφία λειτουργούσε σε τριπλό επίπεδο: στο ιδεατό/συμβολικό (αναπαράσταση/δεικνούμενον) και γλωσσικό (επωδές/λεγόμενον), ως έκφραση συγκεκριμένων μύθων και παραδόσεων, και στο τελετουργικό (δρώμενον) με την ταύτιση των συμμετεχόντων στην τελετουργική διαδικασία με τους πρωταγωνιστές των παραδόσεων αυτών (Assmann 1992). Έτσι, στην τελετή εξόντωσης του ιπποπόταμου-Σηθ που απεικονίζεται στην εικόνα 3, το δεικνούμενον συνίστατο στην εικονογραφική απεικόνιση του Φαραώ ως υπέρτατου ιερουργού να θυσιάζει τον Σηθ –ως ιπποπόταμο– ενώπιον του Ώρου. Το λεγόμενον αποτελούσαν οι συνοδευτικές επιγραφές που επεξηγούσαν, συμπλήρωναν και διαπότιζαν την εικόνα με την αλληγορία του ιερού λόγου, ταυτίζοντας συμβολικά μέλη του ζώου με τα αντίστοιχα των θεών:
«Το στήθος είναι το μάτι του Ώρου,
το πόδι είναι τα γεννητικά όργανα του Σηθ.
Όπως ο Ώρος είναι ικανοποιημένος με τα μάτια του,
(και) ο Σηθ είναι ικανοποιημένος με τα γεννητικά του όργανα,
έτσι (και ο θεός) είναι ικανοποιημένος με αυτά τα επιλεγμένα κομμάτια κρέατος».
 

Η προφορική απαγγελία και, ακολούθως, η μεταφορά της ως επιγραφή στην επιφάνεια του μνημείου αποτελούσε το συνδετικό κρίκο μεταξύ των επωδών και της συμβολικής της υπόστασης, ως "λογοτεχνικής-παραστατικής" πηγής μυθολογικής και θεολογικής μεσολάβησης για την ανάδυση του ιερουργού/Φαραώ από τον γήινο χωρόχρονο στο κοσμικό γίγνεσθαι. Τέλος, το τρίτο επίπεδο (δρώμενον) είναι αυτό που οι μελετητές προσπαθούν να αναπαράγουν και αξιολογήσουν μέσα από τη μελέτη των δύο πρώτων επιπέδων. Το δρώμενον ήταν η τελετουργική πράξη, όπου ο ιερέας και το ιερό άγαλμα αντικαθιστούσαν το Φαραώ και τη μορφή της θεότητας της εικόνας αντίστοιχα. Το δρώμενο συνίστατο στην προετοιμασία και προσφορά από τον ιερέα μαγειρεμένων κομματιών του θυσιαζόμενου ζώου στο άγαλμα του θεού, όπως αλληγορικά αναφέρεται στο κείμενο.
Επομένως, η μαγεία κατά τη Φαραωνική περίοδο δεν ήταν ένα σύστημα ξεκομμένο από τη δομή της κοινωνίας και του θρησκευτικού γίγνεσθαι, αλλά περιελάμβανε ένα βαθύ θεολογικό υπόβαθρο και ένα πολυδιάστατο corpus θεωρητικών και πρακτικών εφαρμογών. Απέβλεπε στην κινητοποίηση μυθολογικών και συμβολικών μοτίβων και δυνάμεων σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή και εντός ενός προκαθορισμένου λατρευτικού περιβάλλοντος. Με άλλα λόγια, η αρχαία Αιγυπτιακή μαγεία ως χέκα πρέπει να εκληφθεί ως η προσωποποίηση της τελετουργικής διαδικασίας.

πηγή:http://dragonblood.forumgreek.com

ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ "7"

Από τα 7 θαύματα του κόσμου, 4 βρίσκονταν στην Αρχαία Ελλάδα και 3 εκτός. Οι αριθμοί 3 και 4 είχαν επίσης συμβολική σημασία για τους Έλληνες.
Οι Αρχαίοι Έλληνες χώριζαν τους ωκεανούς του κόσμου σε 7 θάλασσες: Το Αιγαίο, τη Μεσόγειο, την Αδριατική, τη Μαύρη, την Ερυθρά, την Κασπία και τον Περσικό Κόλπο.
Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν το 7 τέλειο αριθμό γιατί είναι το άθροισμα του 3 και του 4 που αντιστοιχούν στα τέλεια σχήματα, τρίγωνο και τετράγωνο.
Οι Αρχαίοι Έλληνες αναγνώριζαν το 7 ως μυστηριώδη αριθμό για τις γεωμετρικές του ιδιότητες, π.χ. 7 σημεία δεν μπορούν να δημιουργήσουν συμμετρία σε ένα κύκλο!
Ο Φιλοκτήτης έπλευσε με 7 πάνοπλα καράβια στην Τροία με σκοπό να υπερασπιστεί τους Έλληνες κατά τον Τρωικό πόλεμο.
Η τραγωδία του Αισχύλου Επτά επί Θήβας εξιστορεί την εκστρατεία των 7 Ελλήνων βασιλιάδων κατά τις Θήβας, της Πόλης των 7 Πηλών!
Τα μέταλλα που γνώριζαν στην Αρχαιότητα ήταν 7: Χρυσός, χαλκός, μόλυβδος, κασσίτερος, υδράργυρος, ασήμι, σίδηρος. Σε αυτά βασίστηκε η εξέλιξη του Πολιτισμού!
Το 7 στην Αρχαιότητα! Στην Αρχαία Σπάρτη η εκπαίδευση των αγοριών ξεκινούσε από την ηλικία των 7 ετών!
Οι 7 πλανήτες που ήταν γνωστοί στην αρχαιότητα ήταν οι: Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ήλιος και Σελήνη.
Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Απόλλωνας είχε 7 αγέλες βοδιών.
Στην Αρχαία Αίγυπτο ένα από τα πρώτα μετεωρολογικά συστήματα περιέγραφε 7 διαφορετικά κλίματα, χωρίζοντας τον κόσμο σε μετεωρολογικές ζώνες.
Οι Αρχαίοι Έλληνες χώριζαν την ανατομία του ανθρώπινου σώματος σε 7 μέρη: Κεφάλι, στήθος, στομάχι, 2 χέρια, 2 πόδια.
Το 7 εμφανίζεται συχνά στην Μυθολογία: 7 είναι οι Πλειάδες, Κόρες του Άτλαντα και της Πλειώνης, που αντιστοιχούν στα 7 ορατά άστρα του αστερισμού των Πλειάδων!
Ο αριθμός 7 εμφανίζεται πολύ συχνά στην Ελληνική Μυθολογία: Η λύρα του Αρχαίου Θεού Απόλλωνα, είχε 7 χορδές.
Η 7η ημέρα της Δημιουργίας είναι αυτή της ανάπαυσης, της αργίας και συμβολίζει την ολοκλήρωση και την τελειότητα!
Ο αριθμός 7 εμφανίζεται συχνά και στη θρησκεία. 7 είναι οι Χριστιανικές αρετές: ευσπλαχνία, ταπεινότητα, αγνότητα, φιλαλληλία, επιείκεια, καλοσύνη, εργατικότητα.
Το 7 στη θρησκεία! Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Νώε πήρε στην Κιβωτό του, 7 ζεύγη από κάθε είδος πτηνών.
Ο αριθμός 7 χρησιμοποιείται 70 φορές στην Παλαιά Διαθήκη!
Οι Μουσουλμάνοι δικαιούνται να έχουν 7 γυναίκες σύμφωνα με το Κοράνι.
Το αυτόνομο κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε στις 7/7 του 1929!
7 μέρη του σώματος διακοσμούνται με κοσμήματα: Το κεφάλι, ο λαιμός, τα χέρια, τα πόδια, τα αυτιά, η μύτη και η μέση.
Σύμφωνα με την επιστήμη υπάρχουν 7 ενεργειακά πεδία στο ανθρώπινο σώμα και βρίσκονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης!
Κάθε φάση της Σελήνης, διαρκεί 7 ημέρες.
Στην Κίνα πιστεύουν ότι η 7η μέρα του πρώτου φεγγαριού του έτους, είναι τα γενέθλια της ανθρωπότητας και όλοι γιορτάζουν γενέθλια αυτή τη μέρα.
Η Κινέζικη Φιλοσοφία θεωρεί ως θεμελιώδη στοιχεία τα εξής 7: Αέρας, νερό, μέταλλο, αιθέρας, φωτιά, ξύλο, και γη.
Ο αριθμός 7 εμφανίζεται συχνά και στη Μυθολογία. Ο Οδυσσέας προτού επιστρέψει στην πατρίδα του στην Ιθάκη, έμεινε στο νησί της Καλυψούς 7 ολόκληρα χρόνια.
Το 7 στη Γεωγραφία! 7 είναι τα νησιά του Ιονίου πελάγους: Κέρκυρα, Κεφαλλονιά, Ζάκυνθος, Ιθάκη, Λευκάδα, Κύθηρα και Παξοί.
7 είναι οι Βυζαντινές μουσικές νότες: ΠΑ, ΒΟΥ, ΓΑ, ΔΕ, ΚΕ, ΖΩ, ΝΗ.
Τα 7 ονόματα που έχουν δοθεί στην Κωνσταντινούπολη είναι: Κωνσταντίνου Πόλη, Νέα Ρώμη, Αντωνία, Θησαυρός του Ισλάμ, Διαχωριστής του Κόσμου, Ινσταμπούλ, και Κωνσταντινούπολη.
Το μυαλό μας μπορεί να μετρήσει στιγμιαία και με ακρίβεια μέχρι και 7 αντικείμενα ακόμη και αν τα δούμε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
Το ουράνιο τόξο αποτελείται από τα εξής 7 διαδοχικά χρώματα: Κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, μωβ και βιολετί.
Βλέπουμε τελικά πως ο αριθμός αυτός κρύβει κάτι το ξεχωριστό αλλά... σίγουρα και μυστήριο αφού από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, σημαδεύει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την ζωή μας !

 πηγή : http://randevou-ston-aera5.free-game-talk.com

Η αλλόκοτη επαρχία Κυνουρίας και τα φαντάσματά της

Η επαρχία Κυνουρίας βρίσκεται στο νομό Αρκαδίας και περιλαμβάνει το μοναδικό παραθαλάσσιο τμήμα του. Φημίζεται για τις παραλίες της, το ωραίο της φαγητό και την τσακώνικη διάλεκτο που μιλούν οι κάτοικοι σε ορισμένα χωριά της περιοχής και γενικά πρόκειται για όμορφο μέρος που το προτιμούν πολλοί τουρίστες για ήρεμες διακοπές. Παρ’ όλα αυτά, η Κυνουρία έχει και μια άλλη όψη, περισσότερο σκοτεινή, καθώς αποτελεί έναν τόπο που το μεταφυσικό στοιχείο είναι έντονο, όπως συμβαίνει άλλωστε με όλα σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας. Παρακάτω θα δούμε μερικές ενδεικτικές ιστορίες που προέρχονται από το προσωπικό μου αρχείο. Την αξιοπιστία ως προς τα πρόσωπα που διηγήθηκαν τα συμβάματα, μπορώ να την εγγυηθώ προσωπικά.

Παράδοξες εμπειρίες σε χωράφια

Πριν από περίπου 40 χρόνια, μια οικογένεια ξεκίνησε νωρίς το πρωί από το χωριό Τυρός προς τα βόρεια, με σκοπό να φτάσουν στο χωράφι που είχαν κάπου 9 – 10 χιλιόμετρα μακριά, για να ασχοληθούν με τις συνηθισμένες αγροτικές εργασίες. Πράγματι οι δουλειές τους απασχόλησαν ολόκληρη τη μέρα μέχρι που άρχισε να νυχτώνει. Ο καιρός ήταν καλός, ήταν καλοκαίρι άλλωστε και για αυτό το λόγο αποφάσισαν να διανυκτερεύσουν εκεί, στην εξοχή, ώστε να συνεχίσουν το επόμενο πρωί και να ολοκληρώσουν την εργασία τους. Ήταν κάτι πολύ συνηθισμένο, δεδομένου ότι η μετακίνηση γινόταν με γαϊδούρια και διαρκούσε κάπου τρεις ώρες για να πάει κανείς στο χωριό και άλλες τόσες για να επιστρέψει στο συγκεκριμένο χωράφι. Άλλωστε έβλεπες και άλλους ανθρώπους να κοιμούνται σε περισσότερο απομακρυσμένα χωράφια, οπότε οι ήρωές μας έστρωσαν πρόχειρα κάτω από τα δέντρα και κοιμήθηκαν.

Ανάμεσά τους ήταν και ένα μικρό κορίτσι, περίπου 10 χρονών τότε που σε κάποια φάση τη νύχτα ξύπνησε εξαιτίας θορύβου. Ανοίγοντας τα μάτια της, μιας και νόμιζε ότι κάποιοι άλλοι χωρικοί περνούσαν για να επιστρέψουν στο χωριό, είδε ένα μεγάλο καραβάνι από τσιγγάνους να φτάνει από το βάθος του χωραφιού. Άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά περνούσαν και έκαναν πολύ θόρυβο, σέρνοντας ζώα και άμαξες, άλλοι τραγουδούσαν, άλλοι χόρευαν, μερικοί μάλωναν και μιλούσαν δυνατά. Το μικρό  κορίτσι έκανε να σηκωθεί διότι δεν είχε αντιληφθεί το μεταφυσικό του πράγματος, όμως η ηλικιωμένη γυναίκα που ξάπλωνε δίπλα του της έκλεισε το στόμα με το χέρι και την εμπόδισε να σηκωθεί. Λίγο αργότερα το καραβάνι πέρασε από δίπλα τους και συνέχισε την πορεία του μέσα από τη θάλασσα, όπου και σταδιακά εξαφανίστηκε.

Σε μια δεύτερη ιστορία, γύρω στα τέλη του 1990 και όχι μακριά από το σημείο της προηγούμενης ιστορίας, γύρω στα 20 άτομα ένα πρωινό του Ιούλη ασχολούνταν επίσης με αγροτικές εργασίες, μαζεύοντας καρπούς από δέντρα. Η θερμοκρασία ξεπερνούσε μάλλον τους 40 βαθμούς και επικρατούσε άπνοια που δυσκόλευε τη δουλειά. Το χωράφι βρισκόταν στους πρόποδες ενός άγριου βουνού, γεμάτου από θάμνους και χαμηλή βλάστηση και ήταν “κλεισούρα”, όπως λένε στην καθομιλουμένη. Ξαφνικά κι ενώ η παρέα ήταν σκορπισμένη σε 3 – 4 γειτονικά δέντρα, ένας δυνατός ψυχρός αέρας με βοή σηκώθηκε και οι άνθρωποι με έκπληξη παρατήρησαν ότι φυσούσε μόνο σε δύο σειρές δέντρων και με τρόπο που να διαπερνά τους ίδιους, αφού τα υπόλοιπα δέντρα παρέμεναν ακίνητα. Η βοή ήταν τόση που σχεδόν δεν άκουγαν ο ένας τον άλλο και ενστικτωδώς σταμάτησαν να μιλούν, μέχρι που το ρεύμα σταμάτησε μετά από λίγα λεπτά και επέστρεψε η άπνοια. Μια από τις γυναίκες έκανε να σχολιάσει το περίεργο του πράγματος, με μισόλογα ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε μιας και το θυμόταν από μικρό παιδί αλλά οι υπόλοιποι τη σταμάτησαν, προσπαθώντας να υποβαθμίσουν το θέμα. Όμως τα σοβαρά τους πρόσωπα υποδήλωναν άλλα πράγματα…

 Φασματικές μορφές

Πολλοί ηλικιωμένοι κάτοικοι της περιοχής έχουν να διηγηθούν αλλόκοτες ιστορίες με φασματικές μορφές που κάνουν την εμφάνισή τους κυρίως τις ώρες που ο περισσότερος κόσμος κοιμάται. Ο κύριος Γ. αρκετά χρόνια πριν, ξύπνησε τα ξημερώματα και κάθισε στην αυλή του σπιτιού του να πιεί τον πρωινό καφέ του. Δεν εργαζόταν πια αλλά η συνήθεια του πρωινού ξυπνήματος του είχε παραμείνει. Ο ίδιος θυμάται ότι η ώρα ήταν περίπου γύρω στις 5 το πρωί όταν είδε έξω από την αυλή του από μακριά να πλησιάζει ένας άντρας, που κούτσαινε ελαφρά. Θεωρώντας ότι ήταν κάποιος συγχωριανός που πήγαινε σε κάποια δουλειά, τον καλημέρισε φωνάζοντά τον εάν ήθελε να πιούν καφέ μαζί. Ο άγνωστος όμως συνέχισε το βηματισμό του χωρίς να γυρίσει. Ο κύριος Γ. θεωρώντας ότι ο άντρας ίσως να μην τον είχε ακούσει, σηκώθηκε από την καρέκλα του και πλησίασε πιο κοντά στο δρόμο ώστε να δει ποιός ήταν και να τον προσκαλέσει εκ νέου. Ο άγνωστος τώρα βρισκόταν σε απόσταση περίπου 10 μέτρων από τον κύριο της ιστορίας μας, ο οποίος τον καλημέρισε αρκετές φορές χωρίς να λάβει απάντηση, οπότε και τον πλησίασε περισσότερο. Στις συνεχιζόμενες προσκλήσεις του κ. Γιάννη, ο άγνωστος σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα, γύρισε προς το μέρος του μόνο και μόνο για να αντιληφθεί ο ηλικιωμένος κύριος ότι ο άγνωστος δεν είχε πρόσωπο παρά ένα μαύρο κενό υπήρχε στη θέση του. Τρομοκρατήθηκε, πισωπάτησε και με γρήγορα βήματα γύρισε στην αυλή του ενώ ο άγνωστος συνέχισε το βηματισμό του και λίγο αργότερα χάθηκε από τα μάτια του κ. Γιάννη.

Μια παλαιότερη παράδοση από τις αρχές του αιώνα, θέλει μια γυναίκα που πριν λίγο καιρό είχε γίνει μητέρα, να παίρνει το βρέφος της και, άγνωστο για ποιό λόγο, να πηγαίνει στο δάσος που βρισκόταν λίγο πιο κάτω από το χωριό. Ίσως πήγαινε να συναντήσει τον άντρα της στο χωράφι, ίσως είχε κάτι άλλο να κάνει, κανείς δεν θυμάται πια ακριβώς. Ο καιρός όμως χάλασε και ξαφνικά άρχισε να βρέχει δυνατά, οπότε η γυναίκα για να προφυλάξει τον εαυτό της και το μωρό της, στάθηκε κάτω από ένα βράχο, που σχημάτιζε μια μικρή αβαθή σπηλιά. Η δυνατή καταιγίδα φαίνεται πως προκάλεσε την πτώση του βράχου, με αποτέλεσμα να καταπλακωθεί η μητέρα με το μωρό της και για πολλά χρόνια οι περαστικοί απέφευγαν να περάσουν από εκείνο το σημείο, διότι διηγούνταν ότι μερικές νύχτες, ιδίως βροχερές, άκουγαν τη γυναίκα να τραγουδάει νανουρίσματα για να κοιμήσει το μωρό της…

Το ίδιο δάσος φαίνεται πως συγκεντρώνει μερικές παρόμοιες ιστορίες αφού ακόμα και σήμερα διηγούνται για ένα συγκεκριμένο κύριο, ο οποίος εδώ και μερικές δεκαετίες δεν ζει, ότι τον είχαν δει να χορεύει σε νεραϊδοκύκλους συντροφιά με νεράιδες. Ένας φίλος του, παραμονεύοντας, προσπάθησε να τον απομακρύνει από τον κύκλο εκείνο αλλά δεν τα κατάφερε και έτσι γύρισε πίσω στο χωριό. Φτάνοντας όμως εκεί, άκουσε τις καμπάνες τις εκκλησίας να χτυπούν πένθιμα. Ρωτώντας, έμαθε ότι την ίδια νύχτα, που ο ίδιος παραμόνευε προσπαθώντας να αποσπάσει το φίλο του από τις νεράιδες, ο τελευταίος πέθανε αιφνίδια στο σπίτι του…

πηγη: http://fadasmata.wordpress.com